Дощ єство духмяно колише
Губляться в просторах слова
Люди віднині не ті, що раніше
Лиш краплини на їхніх устах…
Поспіх утих, прогримів й затих
Повість єдина — небесна зоря
Ані опущених, ані пониклих
Вільні душі від свого тягаря
Об’єднують сльози їхні життя
Руйнації злива чи прибуле чуття